Tai Chi komt uit China. Ja, hehe… dat weet iedereen toch? Maar dat geeft ook meteen aan wat een belangrijke factor is in het begrijpen van bijvoorbeeld Qigong en Taijiquan. De Chinese taal blijkt vaak een struikelblok, in combinatie met een geheel andere manier van denken, een totaal andere wijze om naar de wereld te kijken. Als je dat combineert met grote groepen mensen die nogal de neiging hebben om onzin de wereld in te slingeren, dan is de chaos compleet.
Ik zal de complexiteit proberen uit te leggen aan de hand van één enkel Chinees karakter. Mijn leraar zei het vaak: “Tīng.” En daarmee bedoelde hij: luisteren. Het karakter ziet er als volgt uit, en voor de uitleg heb ik de verschillende elementen van het karakter Tīng kleuren gegeven. Ja, dit is echt één karakter.
Stel je eens voor wat jij onder luisteren verstaat. Het heeft te maken met je oren. Dat is het rode element. Voor de Chinezen heeft luisteren ook te maken met je ogen, dat is het groene deel. En met je geest, dat is paars. Het heeft te maken met focus, geel. En het heeft te maken met je hart, blauw. Vandaar dat ik in de lessen Tīng vaak vertaal als ‘waarnemen’.
Nou moet je je voorstellen dat een enkel karakter in China vaak genoeg niets zegt. Een bepaald begrip wordt aangeduid door de combinatie van twee karakters. Als wij het over luisteren hebben dan gaan we er vaak gemakshalve van uit dat iemand het ook hoort. De Chinees maakt onderscheid. Als hij het over horen heeft, dan zegt hij Tingjian. En horen impliceert nog niet begrijpen, dat is een volgende stap. Dat noemt de Chinees Tingdong.
Ik hou ervan. Ik hou van die gedetailleerdheid, van dat expliciteren.
Eerlijkheidshalve moet ik er wel bij vermelden dat bovenstaand karakter uit het traditionele schrift komt. Sinds begin vorige eeuw worden de Chinese karakters versimpeld en is de hele uitleg hierboven eigenlijk nit langer herkenbaar.