Tai Chi is mijn lust en mijn leven. In 1992 zei een collega tegen me: “In Deventer zit een jongen die moet je eens bellen… die zoekt een tekstschrijver.” Er waren vele redenen om dat niet te doen. En tóch deed ik het. ‘Die jongen’ was Gerbrand Martini, en hij gaf les in Japanse vechtkunst, Ninjutsu. Ik raakte in de ban van wat hij deed en ging bij hem trainen, we werden goede vrienden. Een jaar later begon hij Tai Chi les te geven, en toen ging er echt een wereld voor me open. Dit was mijn ding. Al snel gingen we naar William Chen, van wie hij de moderne Tai Chi had geleerd. Mensen die me langer kenden stonden compleet met de mond open wanneer ze hoorden dat ik ‘iets deed met vechten’. En nog steeds had ik geen idee aan wat voor een bizarre reis ik was begonnen. Nu, ruim 25 jaar later, kan ik zeggen dat dat telefoontje een scharnierpunt in mijn leven was.
Op een gegeven moment liet Gerbrand me delen van lessen overnemen, en na verloop van tijd kreeg ik mijn eigen Tai Chi groep in zijn school. Ik kreeg behoefte om ook Qigong te leren, en wendde me tot Jan Bosscher. Bij hem leerde ik Baduanjin, ‘De Acht Brokaten’. Mijn honger naar kennis was enorm. Ik las, studeerde, trainde, wilde alles weten. En na een aantal jaren kreeg ik ook behoefte om me in andere zin verder te ontwikkelen: ik wilde mijn eigen school.

In 1999 opende ik mijn school in Apeldoorn. In de beginjaren deed ik dat naast mijn baan. Ik trainde in die tijd nog steeds bij William Chen, maar was daar ontevreden over omdat vragen onbeantwoord bleven. Ik ging van de ene leraar naar de andere. Bij sommige bleef ik een aantal jaren hangen, zoals bij Peter Ralston, bij wie ik Cheng Hsin en zwaardvorm leerde. In deze periode leerde Carlo Thuvis kennen, sportpsycholoog, leraar free fight en kickboksen, iemand die uit de harde hoek kwam en die minstens net zo’n grote honger naar kennis had als ik. Dat gaf mijn ontwikkeling een enorme boost. Samen gingen we langs een reeks leraren. Uiteindelijk kwamen we terecht bij een wonderlijke man, dr. Xie Peiqi. In eerste instantie gingen we trainen bij John Davies, die elke maand een weekend gratis les gaf in Londen. John was indertijd de belangrijkste leerling van dr. Xie in Europa.

Dr. Xie Peiqi

Uiteindelijk voerde mijn speurtocht me naar een krijgskunst genaamd Yin Style Bagua, en naar de indrukwekkende grootmeester dr. Xie Peiqi.
Yin Style Bagua bestaat niet alleen uit acht verschillende, zeer complexe vechtsystemen, maar beschikt ook over een bijzonder uitgebreid gezondheidssysteem. In 2003 was ik bij dr. Xie in Beijing. Het was het jaar van SARS, en de WHO had een negatief reisadvies gegeven. Vandaar dat een geplande workshop niet doorging. Maar dr. Xie had zoveel bewondering voor zo’n stomme Hollander die toch naar China kwam, dat hij wekenlang min of meer privé-les heeft gegeven. In die tijd ontmoette ik in een park ook Li Jun, van wie ik les kreeg in Traditionele Yang-stijl.

Dr. Zhu was een enorme bron van kennis voor me. Hij kwam in 2004 zelfs naar Nederland. Hij was voor het eerst buiten China en logeerde bij mij thuis. Een opmerkelijke periode. Op een gegeven moment zaten we achter ons huis in de tuin, te praten en te filosoferen, toen hij zei: “Zeg maar wat je wilt leren.” Een teken dat hij me aannam als zijn leerling, op traditioneel Chinese wijze. In 2005 reisde ik weer naar China en had daar ook weer een bijzondere tijd. In 2007 – ik had mijn reis al geboekt – overleed dr. Zhu volkomen onverwachts. Ik ben nog wel gegaan, en trainde met een groep van zijn leerlingen.

In 2010 reisde ik nogmaals naar Beijing, met vier leerlingen aan wie ik deze bijzondere stad graag wilde laten zien. Inmiddels studeerde ik al een jaar of vijf Mandarijn Chinees en kon me behoorlijk redden, en ik kende inmiddels Beijing op mijn duimpje. Het was heel bijzonder om nu eens niet hard te trainen, maar de stad als toerist te zien. Het was ook de eerste keer dat ik de Chinese muur bezocht.